PMS

De feestdagen zijn weer voorbij en dus ook de momenten van bezinning waarmee ik blijkbaar in mijn vorige blogbericht besmet was. We zijn met veel lawaai het nieuwe jaar ingerold en het leven heeft weer haar normale gang hernomen. Zo ook mijn cyclus, want het is weer de hoogste tijd voor mij om loops te worden. Ik zit daar al een hele tijd tegen aan te hikken en het wil maar niet doorzetten. Ik maak me daar wel eens ongerust over, want over tijd zijn, kan betekenen dat ik zwanger ben. Oooo, stel je toch eens voor....... Maar ik denk het niet hoor, want ik heb behoorlijk last van PMS verschijnselen. Ik ben overal onzeker over: over mijn uiterlijk; ben ik niet te dik, krult mijn vacht niet te veel en wordt deze niet te donker. Ook mijn gedrag baart mij zorgen: ik luister slecht naar baasje en vrouwtje, ik kan mezelf absoluut niet beheersen tijdens de wandeling; ik trek zo hard aan mijn riem dat ze er blessures aan over houden en ik kan al die plasluchtjes van de reutjes niet weerstaan. Steeds ben ik aan het snuffelen op plekken waar ze geplast hebben. Ik word er zelf helemaal moe van. En als ik er al moe van word, wat moeten baasje en vrouwtje er dan wel niet van worden. Bah, ik heb gewoon helemaal een hekel aan mezelf. Ik ben helemaal niet aardig en beslist geen goede en gehoorzame hond. Het is maar goed dat ik geen hulphond geworden ben. Dat was me heel slecht af gegaan. Eigenlijk ben ik het niet eens waard om zulke lieve baasjes te hebben. Nee, ik ben echt ontevreden over mezelf. Ik lig de hele dag maar een beetje te luieren in plaats van mezelf nuttig te maken. Ik zou best wat kunnen helpen in het huishouden: de vloer schoonlikken bijvoorbeeld. De post uit de brievenbus halen, de deur achter m’n kont dichtdoen. Dat soort dingen. Maar nee hoor, in plaats daarvan maak ik een hoop plezier op het hondenveldje en bij de heuveltjes langs het spoor en neem ik een heleboel zand en sneeuw mee naar huis waardoor het allemaal smerig wordt in huis. Bah, wat bén ik voor huisdier. En wel elke dag mijn eten opeten he. En zielig kijken totdat ik ook een stukje van die leverworst of dat koekje krijg. Misschien moet ik maar heel ver weg in een holletje kruipen en tevoorschijn komen als dit alles over is.

Poot Lady  

PMS

De feestdagen zijn weer voorbij en dus ook de momenten van bezinning waarmee ik blijkbaar in mijn vorige blogbericht besmet was. We zijn met veel lawaai het nieuwe jaar ingerold en het leven heeft weer haar normale gang hernomen. Zo ook mijn cyclus, want het is weer de hoogste tijd voor mij om loops te worden. Ik zit daar al een hele tijd tegen aan te hikken en het wil maar niet doorzetten. Ik maak me daar wel eens ongerust over, want over tijd zijn, kan betekenen dat ik zwanger ben. Oooo, stel je toch eens voor....... Maar ik denk het niet hoor, want ik heb behoorlijk last van PMS verschijnselen. Ik ben overal onzeker over: over mijn uiterlijk; ben ik niet te dik, krult mijn vacht niet te veel en wordt deze niet te donker. Ook mijn gedrag baart mij zorgen: ik luister slecht naar baasje en vrouwtje, ik kan mezelf absoluut niet beheersen tijdens de wandeling; ik trek zo hard aan mijn riem dat ze er blessures aan over houden en ik kan al die plasluchtjes van de reutjes niet weerstaan. Steeds ben ik aan het snuffelen op plekken waar ze geplast hebben. Ik word er zelf helemaal moe van. En als ik er al moe van word, wat moeten baasje en vrouwtje er dan wel niet van worden. Bah, ik heb gewoon helemaal een hekel aan mezelf. Ik ben helemaal niet aardig en beslist geen goede en gehoorzame hond. Het is maar goed dat ik geen hulphond geworden ben. Dat was me heel slecht af gegaan. Eigenlijk ben ik het niet eens waard om zulke lieve baasjes te hebben. Nee, ik ben echt ontevreden over mezelf. Ik lig de hele dag maar een beetje te luieren in plaats van mezelf nuttig te maken. Ik zou best wat kunnen helpen in het huishouden: de vloer schoonlikken bijvoorbeeld. De post uit de brievenbus halen, de deur achter m’n kont dichtdoen. Dat soort dingen. Maar nee hoor, in plaats daarvan maak ik een hoop plezier op het hondenveldje en bij de heuveltjes langs het spoor en neem ik een heleboel zand en sneeuw mee naar huis waardoor het allemaal smerig wordt in huis. Bah, wat bén ik voor huisdier. En wel elke dag mijn eten opeten he. En zielig kijken totdat ik ook een stukje van die leverworst of dat koekje krijg. Misschien moet ik maar heel ver weg in een holletje kruipen en tevoorschijn komen als dit alles over is.

Poot Lady