Eindelijk

Nou, eindelijk heb ik het voor elkaar bij vrouwtje dat ze weer een blog over me schrijft. Tjonge, ik weet niet wat dat mens mankeerde de afgelopen anderhalf jaar, maar oog voor mijn communicatiebehoeften had ze in ieder geval niet. 

Er is wel veel gebeurd hier hoor in die tijd. Maar daar vertel ik niks over, want ik wil het gewoon over mijzelf hebben, want daar draait de wereld ten slotte om he.

Eigenlijk ben ik een beetje in de war. Ik weet niet goed wat er gebeurd is de afgelopen week, maar het lijkt wel of alles niet meer klopt. Eerst gingen we aldoor naar het bos en dan ging ik lekker overal naar toe rennen. In de sloot, over de sloot, de struiken in en ik kreeg aldoor lekkere luchtjes in mijn neus, konijnen, hazen, mollen, mjam. En mijn instinct zegt dan dat ik daar achteraan moet he. Daarvoor ben ik ook een jachthond nietwaar. Dus ik deed mijn plicht en vond regelmatig holen waar dan nog iets in zat. Dus ging ik daar graven om het dier eruit te halen. Wat wel vervelend was dat baasje dan met de riem kwam, of zelfs een keer met een sjaal omdat ie de riem niet bij zich had (ik zat aan een speciaal touw aan de fiets toen, maar had me losgekregen) en dan sleepte hij me mee, geheel tegen mijn wil! Dan stribbelde ik heel erg tegen en omdat ik zo'n grote sterke hond ben kon ik bijna winnen, maar ja uiteindelijk won baasje toch. En dan deed ie nog kwaad ook tegen me. Echt niet normaal meer hoor. Want dan ben ik toch degene die kwaad moet zijn omdat ik van mijn plicht wordt afgehouden.

Maar nu gebeuren er rare dingen. Sinds vorige week kan ik mijn gang niet meer gaan in het bos. Zodra ik wat verder weg ga en baasje gaat roepen en een twee drie roept, gebeurt er iets waar ik van schrik. Ik weet niet wat het is, maar bij drie krijg ik ineens de kriebels en dan ren ik gauw naar baasje, want dan is het meteen over. Ik herinner me vaag dat dat een paar jaar geleden ook een paar keer gebeurd is dus ik wist meteen na die eerste keer na de een al dat ik maar gauw naar baasje en vrouwtje toe moest gaan, want dat schrikken is toch wel erg raar en vervelend

Net zijn we weer naar het bos geweest, een groter bos dan waar we altijd heen gaan en het was er vreselijk leuk. Maar ik vind het wel erg jammer dat ik geen tijd had om naar holen te zoeken, want zodra ik van de weg af ging begon een van hen al te roepen en te tellen. Echt heel flauw, want ik rook wel heel veel lekkers daar en ik wilde graag de boel verkennen

Maar zo raar he. Eigenlijk vind ik het ook wel weer een beetje fijn als ze me bij zich laten komen en ik even moet zitten en blijven. Want nu heb ik wel veel meer het gevoel dat ik iemand boven me heb staan. Ik werd ook wel een beetje onzeker hoor dat ik maar kon doen wat ik wilde. Ik was zogezegd een beetje eigen baas. En dat past toch niet helemaal bij mijn karakter. 

Och, en vandaag was ook wel heel erg leuk. Dat bos heeft een heel mooi meertje waar ik lekker in kon plonzen en ook heel veel paardenvijgen. Ik heb er heerlijk in liggen rollen. 

O, en ze hebben er ook water aan de kant waar ik niet mocht komen, maar dat heb ik toch gedaan en heb er de eenden opgejaagd voor ik terugholde. Ja, en toen waren ze erg boos en moest ik weer aan de riem. Maar dat had ik er wel voor over, want het was erg leuk om te doen. En later mocht ik toch weer even los en in het water. En we hebben geoefend met los naast de baas lopen. Dat was een beetje moeilijk, maar ook wel weer leuk. Ik kreeg er een heel tevreden en veilig gevoel van. Gek he.

Tot slot nog een paar mooie foto's van mij. Zucht, als ik mezelf zie vind ik me toch wel knap hoor. Ben ik niet mooi afgevallen?

Poot van Lady