Een zielige pechvogelhond

Dag lieve bloglezertjes,

Eindelijk kan ik mijn verhaal doen. Ik moest namelijk even bijkomen van alle ellende en toen ben ik helemaal vergeten dat het zo helpt om mijn gevoelens op te (laten) schrijven. Dan kan ik het als het ware echt van me af (laten) schrijven.

Het was nog niet over met de nagelellende na mijn vorige post. Nee, dat dachten baasje en vrouwtje wel, maar in werkelijkheid kreeg ik steeds meer pijn. Maar ik ben een flinke hond hoor. Ik zeur niet zo gauw. Maar ja, wel aldoor likken he. En dat zagen ze toch wel.
Dus weer hop in de auto en naar de dierenarts op die ene maandagochtend. Die zag dat de nieuwe nagel helemaal verdikt was door wild vlees. En misschien ook met een infectie. Hij moest eruit. Maar ja, hij zat erg vast dus moest ik onder narcose. Heel raar was dat. Ik werd ineens wakker bij de dierenarts in een hokje en was heel duf. Ik kon maar niet wakker worden. Wat was ik blij dat baasje en vrouwtje me kwamen halen. Maar toen begon de ellende pas. Ik kreeg een kraag om mijn nek. Die ging helemaal over mijn kop. Owwww. Wat was dat naar. Het ding bleef overal achter steken en ik durfde niet te gaan liggen. Ze zeiden dat het voor mijn bestwil was (wat dat dan ook moge zijn) zodat ik het verband er niet af beet. Ik stond te trillen en te hijgen en mijn hart klopte aldoor in mijn keel Zien jullie op de foto hoe bang ik kijk?

Maar gelukkig geloofden baasje en vrouwtje me toen ik zei dat ik echt van het verband af zou blijven en de kraag ging af. Pffff.
Die pijn was het ergste niet. Maar dat ik niet los mocht lopen en lekker rennen, dat vond ik vreselijk.

Gelukkig was na een paar weken de ontsteking weg (na een heleboel vieze pillen en pijnstillers) en was alles weer een beetje dichtgegroeid. En ik mocht weer lekker los. Ha, fijn. Ik rennen en rennen, helemaal blij was ik. Dat was vorige week en het heeft precies drie dagen geduurd. Toen ging ik met vrouwtje een stuk fietsen. Wow, wat vond ik dat fijn eerst. Maar..... ik weet niet wat er precies gebeurde. Ik heb me verstapt of zo. Ik kreeg ineens zo'n vreselijke pijn in diezelfde poot. Ik moest er gewoon van hinken. Ik wou eigenlijk ook niet zo graag meer uit.
Dus hup, weer in de auto en op naar de...... ja hoor .
Die zei dat ik waarschijnlijk een bandje of pees verrekt had en ik moest het weer rustig aan doen. Dat duurt nu al bijna vier dagen en ik vind dat ik best weer goed loop en wil aldoor naar het veldje of naar andere plekken waar ik los mag rennen. Maar baasje en vrouwtje snappen mij niet. Ze gaan gewoon met mij aan de riem de rondjes lopen. Echt gemeen hoor. Hoe kan ik ze nou vertellen dat ik geen last meer heb. Ik doe zo mijn best door heel hard aan de riem te trekken. Zucht
Ik ga wel in een hoekje liggen zielig zijn

(Zere) poot van Lady