Excuses

Tjonge, wat is het alweer een tijd geleden dat vrouwtje mij een stuk liet posten op dit blog. Mijn excuses daarvoor hoor. Ik wil niet graag dat mensen op mij wachten. Maar er was iets met vrouwtje dat ik niet helemaal begreep. Het had ook iets te maken met dat ze te weinig daglicht binnenkreeg of zo, want ze is een tijdje elke dag ergens naar toe gegaan om voor een speciale lamp te gaan zitten. Soms snap ik die mensen niet helemaal hoor. Als ze daglicht wil, gaat ze toch gewoon de hele dag met mij wandelen? Waarvoor heb je anders een hulphond.

Maar enfin. Ik heb weer aardig wat avonturen beleefd hoor, de afgelopen maanden. We gaan nu niet meer naar de camping. Ik geloof dat dat is vanwege de blaadjes die nu naar beneden komen. Jammer hoor, want die blaadjes zijn juist leuk om doorheen te rennen. Baasje en vrouwtje hebben nu die andere caravan gekocht en we zijn daar een paar keer al geweest. Een keer hebben we er geslapen. Ik moest er wel wennen hoor, want aldoor wilde ik naar ons oude plekje. Daar waren toch echt meer konijnen. Hoewel er hier ook wel  van alles rondloopt. Zo hadden ze me een keer vastgebonden aan het hekje toen ze bezig waren met iets en ik zag een eekhoorn lopen. Normaal gesproken blijf ik netjes liggen als ik aan een paaltje vastgebonden zit. Maar deze keer kon ik me niet beheersen en ik wou er achter aan. Helemaal niet er aan denkend dat ik vast zat. Dus ik neem een run, voel iets raars in mijn nek en ineens sta ik aan het andere eind van het veldje. De eekhoorn was weg, maar die had mijn aandacht ook niet meer. Ik voelde me echt wel een beetje raar hoor bij mijn nek. Had ik mijn riem finaal doormidden getrokken en het paaltje was ook kapot. Van de schrik bleef ik gewoon staan en kon vrouwtje mij meteen vangen. Ooooh, wat ben ik toch sterk!

Dat ontsnappen is overigens een poosje een hobby van me geweest. Als ik de kans kreeg en het hek stond even open op de oude plek, smeerde ik hem gauw en ben ik lekker achter de konijnen aan gaan rennen over de hele camping. En vrouwtje maar achter mij aan rennen. Lachen......

Maar ik vind het jammer hoor, dat we er nu een tijdje niet heen gaan. Ik heb begrepen dat eerst de winter komt en dat we er daarna weer naar toe gaan. En misschien in de winter nog als er sneeuw ligt. Sneeuw? Dat is toch dat witte goedje waarvan hier vorig jaar zo’n heel dun laagje heeft gelegen? Wat is daar nou aan. Dat was ook zo weer verdwenen. Nee hoor, geef mij maar een flink pak bladeren.

Maar gelukkig ga ik nu wel vaak met baasje naar het hondenveldje. Daar kan ik heerlijk stoeien met River, Boomer of met een van de andere honden rennen achter de ballen aan. En thuis hebben we ten slotte ook nog de katten waar ik achteraan kan jagen.

Poot Lady

Excuses

Tjonge, wat is het alweer een tijd geleden dat vrouwtje mij een stuk liet posten op dit blog. Mijn excuses daarvoor hoor. Ik wil niet graag dat mensen op mij wachten. Maar er was iets met vrouwtje dat ik niet helemaal begreep. Het had ook iets te maken met dat ze te weinig daglicht binnenkreeg of zo, want ze is een tijdje elke dag ergens naar toe gegaan om voor een speciale lamp te gaan zitten. Soms snap ik die mensen niet helemaal hoor. Als ze daglicht wil, gaat ze toch gewoon de hele dag met mij wandelen? Waarvoor heb je anders een hulphond.

Maar enfin. Ik heb weer aardig wat avonturen beleefd hoor, de afgelopen maanden. We gaan nu niet meer naar de camping. Ik geloof dat dat is vanwege de blaadjes die nu naar beneden komen. Jammer hoor, want die blaadjes zijn juist leuk om doorheen te rennen. Baasje en vrouwtje hebben nu die andere caravan gekocht en we zijn daar een paar keer al geweest. Een keer hebben we er geslapen. Ik moest er wel wennen hoor, want aldoor wilde ik naar ons oude plekje. Daar waren toch echt meer konijnen. Hoewel er hier ook wel  van alles rondloopt. Zo hadden ze me een keer vastgebonden aan het hekje toen ze bezig waren met iets en ik zag een eekhoorn lopen. Normaal gesproken blijf ik netjes liggen als ik aan een paaltje vastgebonden zit. Maar deze keer kon ik me niet beheersen en ik wou er achter aan. Helemaal niet er aan denkend dat ik vast zat. Dus ik neem een run, voel iets raars in mijn nek en ineens sta ik aan het andere eind van het veldje. De eekhoorn was weg, maar die had mijn aandacht ook niet meer. Ik voelde me echt wel een beetje raar hoor bij mijn nek. Had ik mijn riem finaal doormidden getrokken en het paaltje was ook kapot. Van de schrik bleef ik gewoon staan en kon vrouwtje mij meteen vangen. Ooooh, wat ben ik toch sterk!

Dat ontsnappen is overigens een poosje een hobby van me geweest. Als ik de kans kreeg en het hek stond even open op de oude plek, smeerde ik hem gauw en ben ik lekker achter de konijnen aan gaan rennen over de hele camping. En vrouwtje maar achter mij aan rennen. Lachen......

Maar ik vind het jammer hoor, dat we er nu een tijdje niet heen gaan. Ik heb begrepen dat eerst de winter komt en dat we er daarna weer naar toe gaan. En misschien in de winter nog als er sneeuw ligt. Sneeuw? Dat is toch dat witte goedje waarvan hier vorig jaar zo’n heel dun laagje heeft gelegen? Wat is daar nou aan. Dat was ook zo weer verdwenen. Nee hoor, geef mij maar een flink pak bladeren.

Maar gelukkig ga ik nu wel vaak met baasje naar het hondenveldje. Daar kan ik heerlijk stoeien met River, Boomer of met een van de andere honden rennen achter de ballen aan. En thuis hebben we ten slotte ook nog de katten waar ik achteraan kan jagen.

Poot Lady