Fluiten

Het gaat goed met de opvoeding van baasje en vrouwtje. Ze hebben er sinds een paar dagen een gewoonte van gemaakt om te fluiten. Ik weet niet waarom ze dat doen hoor, het klinkt nergens naar. Het is geen leuk melodietje ofzo, gewoon een kort fluitje. Maar ik kwam natuurlijk eens kijken wat er aan de hand was toen ze daarmee begonnen. Dat is maar goed ook, want ik kreeg meteen een stukje worst en ze gingen heel enthousiast doen en zeggen dat ik een brave hond ben. Dus vind ik het helemaal niet erg om naar ze toe te gaan als ze het weer doen, want elke keer krijg ik dan wat. Soms vind ik het wel irritant hoor dat ik ook steeds bij ze wil komen als ik net iets leuks aan het doen ben. Maar ik kan de neiging om te komen niet onderdrukken. Bijvoorbeeld als ik de bril van vrouwtje weer eens heb bemachtigd. Die heeft ze vaak op haar neus; bijvoorbeeld als ze met die snijplank met dat appeltje erop op haar schoot opengeklapt zit te spelen. Dan heeft ze veel minder aandacht voor mij. Of als ze met de bolletjes garen zit te spelen. Die pak ik dan ook gauw van haar schoot. Eerst maakte ze er een jaagspelletje van als ik die dingen dan te pakken had. Leeeeeuk, door het huis en de tuin racen met vrouwtje achter me aan. Maar nu begint ze dan dus te fluiten en ren ik naar haar toe. Maar ja, omdat ik nog niet zo goed twee dingen tegelijk kan doen, laat ik die dingen onderweg vallen en later kan ik ze niet meer terugvinden. Maar in ieder geval heb ik bereikt dat ze me steeds wat lekkers geven als ze fluiten. Dit is de basis voor hun verdere opvoeding.

Poot Lady