Hulphond Lady, eindelijk erkenning.

Hulphond Lady, eindelijk erkenning.

Nou lieve mensen. Er gebeurt hier van alles. Allemaal mooie en fijne dingen. Nou ja, niet allemaal natuurlijk. Maar dat hoort bij het leven toch? Dat heb ik inmiddels wel geleerd hoor.

Ik wist natuurlijk al langer dat ik een hulphond ben. Dat zijn alle honden hoor. Maar heel veel mensen weten dat niet. Vrouwtje ook niet. Maar eindelijk, eindelijk heeft ze het begrepen. 

En weet je wat nou zo leuk is aan mijn vrouwtje? Als die iets ziet dat goed is voor haar, gaat ze er meteen mee aan de slag. Ik vind het zo fijn, want ik heb er zo lang op gewacht. Maar ze zag mijn signalen niet. Ze begreep het niet.

Het is begonnen met haar idee om mij minder te laten trekken aan de riem en het loslopen. Tja, ik wil altijd snel naar die leuke plekken waar ik wild ruik, of muizen. Dus loop ik een flink stuk vooruit en dan kan het me niet schelen of ik haar bijna van de benen trek. Hah, dat zal haar leren meer met haar hoofd bij mij te zijn dan bij al die dingen waar ze in haar hoofd mee bezig is. 

Pfff, mensen zijn altijd maar druk met in hun hoofd te zitten in plaats van met de dingen die er werkelijk toe doen. Denken heet dat geloof ik. Of piekeren. Ik ben zelf niet bekend met het fenomeen, maar ik weet wel dat het veel stress oplevert. Ik maakte me daar ernstige zorgen over.  Logisch toch. Ik ben afhankelijk voor mijn eten en drinken van mijn vrouwtje en baasje. En mijn plasjes enzo buiten doen. Ik moet er niet aan denken dat ik het binnen moet doen, brrr. En als het niet goed gaat met hen, gaan ze misschien wel vergeten voor me te zorgen. Kleine kinderen kunnen ook niet naar de winkel om eten te kopen, net als ik. Die worden ook ongerust als het niet goed gaat met hun ouders en gaan de aandacht trekken. Heel normaal hoor. Ze hebben gewoon geen andere manier om te vertellen dat ze niet kunnen overleven als het met hun ouders niet goed gaat.

Het ging aldoor wel goed hoor, want ik heb nog steeds geen honger gehad. Maar vrouwtje slaapt de laatste tijd zo slecht dat ze toch wel heel moe wordt en veel dingen vergeet.

Oei, ik werd echt bang dat ze zou vergeten mij eten te geven. En ja, ik schaam me niet om het te zeggen, maar ik ben me ontzettend slecht gaan gedragen. Steeds harder trekken aan de riem en als ik los liep hele diepe kuilen graven, in de sloten springen en er niet meer uit komen.

Nou, dat was een uitdaging voor mijn vrouwtje van 60 jaar. Een 38 kilo zware 5 jarige sterke retriever uit een kuil trekken. Haha, stond ze meteen met twee poten weer op de grond. Zo, en toen had ik ineens haar aandacht. Dus toen is ze zich meer met me bezig gaan houden. Want ze snapte eindelijk dat er iets niet helemaal in orde is.

En weet je wat nou zo leuk is? Ze heeft nu ontdekt dat als ze op die momenten helemaal haar aandacht bij mij heeft en mij probeert rustig te krijgen, voelt ze zichzelf ook ineens ontspannen. Ik heb er natuurlijk nooit voor gestudeerd, maar ik weet dat het Oxytocine heet. Ze noemen het ook wel het knuffelhormoon of het gelukshormoon Het is een stofje dat alle mensen en alle dieren aanmaken als ze iets met aandacht doen, maar vooral als ze contact hebben met andere mensen of dieren.

Ik wist helemaal niet dat ik dat stofje maak en kan me ook niet schelen hoor hoe het heet. Ik weet alleen dat ik het heel fijn vind als vrouwtje met me bezig is, want ik merk dan dat ze er rustig van wordt. En dat is nou precies wat ik moet hebben. Want dan weet ik zeker dat ze niet vergeet om mij eten te geven en me uit te laten.

Maar natuurlijk vind ik het zelf ook gewoon hartstikke fijn om mijn vrouwtje te helpen zich goed te voelen. Logisch toch. Nu heb ik eindelijk een doel in mijn leven. Ik kom dus heel vaak bij vrouwtje aandacht vragen als ik merk dat het even niet zo goed gaat met haar.

Jippieeee, ik ben een echte hulphond!